Budowa DPF
Filtr cząstek stałych (DPF) usuwa cząstki stałe ze spalin silników Diesla poprzez filtrację fizyczną. Dostępnych jest wiele rodzajów filtrów, ale najczęściej spotykany jest monolit ceramiczny (kordieryt lub węglik krzemu) o strukturze plastra miodu.
Filtr cząstek stałych jest podobny do wkładów w katalizatorach (przekrój – plaster miodu). Jednakże kanaliki we wkładzie mają większą średnicę i porowate ścianki. Ponadto pokryte są powłoką katalityczną , stanowiącymi fundament dla cząstek metali katalitycznych.
Kanały zatkane po stronie wylotowej, nazywane są kanałami wlotowymi — to nimi spaliny wpadają do filtra. Natomiast kanały z zamkniętymi końcami po stronie dolotowej, to kanały wylotowe, którędy wydostają się spaliny. Spaliny chcąc przejść przez taką przeszkodę muszą przecisnąć się przez pory zostawiając większe cząsteczki uwięzione wewnątrz zaślepionych kanalików.
Monolity
Wykonane są z kordierytu, węglika krzemu, lub tytanianu aluminium.
Ściany wkładu filtra ( monolitu ) mają rozkład drobnych porów, które są dokładnie kontrolowane w procesie produkcyjnym. Całkowita porowatość materiału wynosi zwykle od 45 do 50% lub więcej, podczas gdy średnie rozmiary porów wynoszą zwykle od 10 do 20 μm. Mechanizm filtracji w monolitycznych filtrach ściennych jest kombinacją filtracji penetracji i zbrylowania sadzy. Filtracja penetracji jest dominującym mechanizmem, ponieważ cząstki stałe osadzają się w sieci porów wewnątrz materiału ścianki. Wraz ze wzrostem ładunku sadzy warstwa cząstek tworzy się wzdłuż powierzchni ściany w kanałach wlotowych, a dominującym mechanizmem staje się wtedy filtracja zbrylowania sadzy. Zazwyczaj filtry monolityczne mają wydajność filtracji między około 70 a 95% wszystkich cząstek stałych.
Powłoka katalityczna
Główną funkcją powłoki katalitycznej jest zapewnienie podłoża dla metali katalitycznych ( szlachetnych ). Ponadto powłoka katalityczna może fizycznie oddzielać się i zapobiegać niepożądanym reakcjom między składnikami złożonego układu katalitycznego.
Materiały powłoki katalitycznej obejmują nieorganiczne tlenki metali nieszlachetnych, takie jak tlenek glinu, tlenek krzemu, tlenek ceru, dwutlenek tytanu, tlenek cyrkonu, i zeolity.
Niektóre z nich są stosowane jako nośniki katalizatorów, inne dodaje się do powłoki katalitycznej jako promotory lub stabilizatory, jeszcze inne wykazują aktywność katalityczną.
Dobre materiały powłoki katalitycznej charakteryzują się wysoką stabilnością termiczną.
Powłokę katalityczną nakłada się monolit z zawiesiny na bazie wody.
Metale katalityczne ( szlachetne )
Katalizator (y) metali szlachetnych mogą być obecne w zawiesinie powłoki katalitycznej, albo też są stosowane w drugim etapie nazywanym impregnacją. Podczas impregnacji, powleczony powłoką katalityczną monolit jest zanurzony w roztworze wodnym zawierającym katalityczne prekursory. Podsuszony katalizator suszy się i kalcynuje do ostatecznej postaci. Podczas kalcynacji prekursory katalizatora rozkładają się tworząc ostateczny katalizator, zwykle metal lub tlenek metalu. Najpowszechniejszymi katalizatorami są metale z grupy platyny (PGM), takie jak sama platyna (Pt), pallad (Pd) i ród (Rh).
Mata ceramiczna
Owinięta jest wokół monolitu. Zapewnia izolację termiczną, ochronę przed wstrząsami mechanicznymi i drganiami pojazdu.